بررسی ارتباط میان ابعاد مثبت و منفی عزّت نفس با سلامت روانی از طریق نقش میانجی-گر فرسودگی شغلی در زنان متأهّل و مجّرد

هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی رابطه­­ی میان دو بعد عزّت نفس (خودارزنده سازی و خودناارزنده سازی) با سلامت روانی با میانجی­گری فرسودگی شغلی است. روش: جامعه­­ی آماری شامل کلّیه­ی معلّمان زن مدارس شهرستان شادگان بودند که از میان آنها یک نمونه­ی تصادفی چند مرحله­ای به تعداد 120 نفر انتخاب شدند. در این پژوهش -که یک طرح توصیفی از نوع همبستگی بود- سه آزمون عزّت نفس روزنبرگ (1963)، فرسودگی شغلی مسلش (1981) و  سلامت عمومی گلدبرگ (1978) استفاده گردید. یافته: به منظور تحلیل داده­ها، از روش مدل­یابی معادلات ساختاری استفاده شد و تجزیه و تحلیل مدل پژوهش با نرم افزار  amos18 انجام گرفت. شاخص­های برازش مدل­یابی معادلات ساختاری، مدل کلّی پژوهش را تأیید کردند؛ به عبارت دیگر، نتایج نشان دادند دو بعد خودارزنده­سازی و به ویژه خودناارزنده­سازی از طریق یک ساختار زیربنایی (متغیّر مکنون) فرسودگی شغلی بر متغیّر مکنون ابعاد سلامت روانی اثر می­گذارد. نتایج: نتایج حاصل از روش خودراه­انداز و فاصله­ی اطمینان حاصل از آن نشان داد که اندازه­ی اثر غیرمستقیم خودناارزنده سازی بر سلامت روانی از طریق فرسودگی شغلی برابر با 33/0 است که در سطح 002/0 p= معنی­دار است. تلویحات نظری مهمی از کارکرد متفاوت ابعاد مثبت و منفی عزّت نفس بر سلامت روانی از طریق فرسودگی شغلی در معلّمان زن حاصل شده است که در متن مقاله به آن پرداخته می­شود.